Είναι κοινή πλέον διαπίστωση ότι αντικειμενικά έχει ωριμάσει η ανάγκη σοβαρών πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών στη πόλη μας και στη χώρα μας συνολικά. Είναι ώριμο, αντικειμενικά, να τερματίσει μια πραγματικότητα που λέει ότι ο παραγόμενος πλούτος είναι πάρα πολύς, αυτός συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια, ενώ συνεχώς χειροτερεύει η θέση αυτών που τον παράγουν, των εργαζομένων, μικρομεσαίων επαγγελματιών, αγροτών.
Απαιτείται σταθερή και συγκεκριμένη προσπάθεια για την ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα για τη δημιουργία συνθηκών που θα φέρουν το λαό στην εξουσία, ώστε να καρπούται αυτός τα αγαθά τα οποία παράγει.
Εμπόδιο στην εξέλιξη αυτή είναι οι πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την κυρίαρχη πολιτική. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι δυνάμεις του δικομματισμού ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ακολουθεί ο συνεπικουρόν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και αυτό εκφράζεται απόλυτα και στις Δημοτικές τους Παρατάξεις.
Επειδή η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται γεννάει δυσαρέσκεια το πολιτικό προσωπικό που υποστηρίζει την κυρίαρχη πολιτική, αδυνατώντας να υπερασπίσει τις αντιλαϊκές τους επιλογές, επικαλούνται συχνά – πυκνά το ρεαλισμό που τους διακρίνει. Πόσες φορές δεν τους ακούσαμε να λένε « είναι ρεαλιστικό να έχουμε Δημόσιες Συγκοινωνίες υψηλού επιπέδου, να γίνει απαλλοτρίωση οικοπέδων για πλατείες, σχολεία, γήπεδα; », « καλά είναι όσα λέτε, αλλά είναι ποτέ δυνατόν να γίνουν πράξη; » ή «αυτά που λέτε είναι ουτοπικά, ο κόσμος θέλει άμεσες λύσεις και όχι λύσεις στην άλλη ζωή ».
Όλα αυτά με τις διάφορες παραλλαγές τους εκφράζουν μια αντίληψη που υπάρχει σε πλατειά λαϊκά στρώματα, που είναι όμως
αποτέλεσμα σοβαρής προσπάθειας του κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου να παγιωθεί στην συνείδηση του λαού.
Τι είναι τελικά ρεαλισμός. Είναι μια έννοια ανεξάρτητη από το χαρακτήρα της κοινωνίας που ζούμε, ανεξάρτητη από τα αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα; όχι βέβαια. Ο ρεαλισμός έχει ταξικό περιεχόμενο. Προσδιορίζεται από την τοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων με την πλευρά των ολίγων, της πλουτοκρατίας ή με την πλευρά των λαϊκών στρωμάτων. Με βάση αυτό τον προσδιορισμό οι δυνάμεις που διαχειρίζονται το υπάρχον σύστημα θεωρούν ρεαλιστικό κάθε τι που κινείται μέσα στα πλαίσια της κυρίαρχης πολιτικής. Αντίθετα θεωρείται μη ρεαλιστικό, ουτοπικό ή ανεφάρμοστο ότι θέτει σε αμφισβήτηση συμφέροντα και κυρίαρχη πολιτική.
Η επίκληση του ρεαλισμού εμπεριέχει και το στοιχείο της υποκρισίας. Αυτοί που μιλούν για ρεαλισμό, ουσιαστικά εννοούν ότι οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι, τα λαϊκά στρώματα θα μείνουν εσαεί στο περιθώριο, υπό της οικονομικής ολιγαρχίας. Στην ουσία θέλουν να επιβάλουν ιδεολογική τρομοκρατία. Θέλουν οι όποιες προτάσεις και αγώνες αναπτυχθούν να κινούνται σε διαχειριστική κατεύθυνση. Να εξαφανισθεί από την σκέψη του λαού μας η δυνατότητα άλλης επιλογής, πέραν της κυρίαρχης.
Η προσαρμογή στην σημερινή κατάσταση ονομάζεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! «υπάρχει μια πραγματικότητα» λένε.
Ποίος το αρνείται αυτό; Κανένας. Αυτό που μας απασχολεί είναι αν αυτή η πραγματικότητα είναι προς όφελος του λαού ή όχι. Πρέπει να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα; Εμείς λέμε ναι αυτή η πραγματικότητα είναι καταστροφική για το λαό και πρέπει ν’ αλλάξει. ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ; Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα για μας το εφικτό καθορίζεται από την πάλη μας και το ρεαλιστικό από τις ανάγκες μας. Δεν υπάρχει εύκολη λύση. Υπάρχει λύση όταν ο λαός μπει μπροστά. Όταν διεκδικεί αυτά που του στερούν. Οι συσχετισμοί δεν ήσαν και δεν θα είναι αδιατάραχτοι, είναι από τα πλέον ευμετάβλητα στοιχεία. Πρέπει όμως να αγωνίζεσαι για αυτό.
Όσο η οικονομική ολιγαρχία κατέχει τα πάντα, δε θα ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Η όποια ικανοποίηση αιτημάτων θα είναι προσωρινή και αυτή μετά από αγώνες.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων αυξάνεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα. Μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Διείσδυση σε τομείς που παλαιότερα τους ήταν αδιάφοροι (παιδεία, υγεία, πρόνοια, πολιτισμός, αθλητικές εγκαταστάσεις, διαχείριση απορριμμάτων, εκμετάλλευση οδικών αξόνων κ.λ.π.). Περιορισμός του συνόλου των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, της λαϊκής οικογένειας. Οι παροχές ενσωμάτωσης των χριστιανοδημοκρατικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που γνωρίσαμε στο παρελθόν, περιορίζονται συνεχώς. Συγκυβερνούν π.χ. Γερμανία. Χτυπούν ανελέητα τα πάντα.
Ουσιώδεις κατακτήσεις στο όνομα του ρεαλιστικού των αιτημάτων δε θα έρθουν. Τα όποια μέτρα παίρνονται για το μοίρασμα της φτώχειας, δεν χρειάζονται αγώνες.
Είναι προνομιακός χώρος μεγάλων «καυγάδων» μεταξύ των κομμάτων του δικομματισμού π.χ. ΕΚΑΣ, συντάξεις ΟΓΑ, επίδομα τρίτου παιδιού κ.λ.π. με στόχο να μειώσουν τη δυσαρέσκεια και να αυξήσουν την εκλογική τους δύναμη.
Ας μας εξηγήσουν οι δυνάμεις που αποδέχονται την κυρίαρχη πολιτική και οι εκπρόσωποί τους στον Δήμο κ. Φλωράτος- Φούρας-Δημαράς.
- Γιατί είναι ρεαλισμός να καταργούνται κατακτήσεις που με θυσίες και σκληρούς αγώνες κατέκτησε η εργατική τάξη της χώρας μας, αλλά και παγκόσμια.
- Γιατί είναι ρεαλισμός η αποδοχή της μερικής απασχόλησης και όχι του 35ώρου – 7ωρου – 5ήμερου. Της ανεργίας και όχι της ολόπλευρης ανάπτυξης των δυνατοτήτων των εργαζομένων.
- Γιατί είναι ρεαλισμός, να σπουδάζουν τα παιδιά μας και το πτυχίο τους να είναι χωρίς αντίκρισμα να μην συνδέεται με την άσκηση του επαγγέλματός τους. Γιατί είναι ρεαλισμός να έχουμε άθλιες αστικές συγκοινωνίες, να τσιμεντοποιούνται οι ελεύθεροι χώροι, να πληρώνουμε 22 ευρώ διόδια για την γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου. Να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για κοινωνικές υπηρεσίες και όχι να υπάρχει δωρεάν για όλους αποκλειστικά δημόσια Παιδεία- Υγεία -Πρόνοια.
- Γιατί είναι ρεαλιστικό τα στάδια, οι αθλητικές εγκαταστάσεις να αξιοποιούνται στην κατεύθυνση παραγωγής κέρδους, χρησιμοποιώντας την νεολαία ως αθλητή-πελάτη και δεν είναι ρεαλιστικό να λειτουργήσουν άμεσα με την ευθύνη του κράτους.
- Γιατί είναι ρεαλιστικό οι Δήμοι να επιχορηγούνται με το 2,7% του κρατικού προϋπολογισμού και όχι με 6% και να θέλουν να επιβάλουν επί πλέον τοπική φορολογία στους πολίτες, να επιδιώκουν την ανταπόδοση παντού;
- Γιατί είναι ρεαλιστικό να δίνονται παροχές στο κεφάλαιο (κίνητρα μέσω αναπτυξιακών νόμων, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές) και δεν είναι ρεαλιστικό αυτά τα λεφτά να δίνονται για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Εμείς δεν αποδεχόμαστε αυτό το πλαίσιο, ούτε μπορούμε να κάνουμε προτάσεις βελτίωσης (ρεαλισμός!!!). Ούτε προτάσεις κοροϊδίας. Ρεαλιστικό για μας είναι ότι συμφέρει το λαό και που μπορεί να το επιβάλλει, αν ο ίδιος θελήσει και δράσει. Ιστορικά έχει αποδειχθεί, αλλιώς θα βρισκόμασταν ακόμη στην φεουδαρχία. Οι δυνάμεις του συστήματος και του καιροσκοπισμού δεν μπορούν να δουν την πραγματικότητα, ούτε να ονειρευτούν έξω από τα όρια του καπιταλισμού. Και στο παρελθόν οι κυρίαρχες δυνάμεις ισχυριζόντουσαν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα είχαμε όμως την κομμούνα των Παρισίων, την μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, είχαμε επανάσταση του ΄21, απελευθέρωση από τον κατακτητή το 1944.
Θέλουν το λαό μας ηττοπαθή. Εμείς θέλουμε το λαό μας νικητή. Μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση. Η Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία «ΠΑΤΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ» πήρε θέση. Αποκρούουμε τα κηρύγματα του ρεαλισμού της υποταγής στα συμφέροντα των ολίγων. Αγωνιζόμαστε ώστε ο λαός, να απολαμβάνει τα αγαθά του καθημερινού του μόχθου, το δικαιούται. Είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να αποσπάσει περισσότερα έσοδα για τον Δήμο, περισσότερα κονδύλια για κοινωνικές- πολιτιστικές- αθλητικές υπηρεσίες και υποδομές. O δικός μας ρεαλισμός ανοίγει δρόμους. Στην προσπάθειά μας να γίνει αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας θα έχουμε και βραχυπρόθεσμες επιτυχίες. Θα βελτιωθεί η ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Η αλλαγή του συσχετισμού της πολιτικής δύναμης υπέρ των ριζοσπαστικών δυνάμεων που δεν αποδέχονται την κυρίαρχη πολιτική, θα ανοίξει ορίζοντες. Η καταδίκη των συμβιβασμένων ηγεσιών στα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση, την Βουλή θα δρομολογήσει άλλες εξελίξεις. Είναι ώρα ο Πατραϊκός λαός να πάρει θέση. Είναι ρεαλιστικό όσο ποτέ να ανατραπεί η εξουσία των λίγων και να’ χουμε λαϊκή εξουσία. Υπάρχει πέρα για πέρα ρεαλιστική-εναλλακτική απάντηση στον καπιταλισμό, στην βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ
Υποβολή απάντησης