Εξαιρετικά γρήγορα αποδεικνύεται ότι η κυβερνητική εναλλαγή που είχαμε πρόσφατα, δεν λύνει προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, το αντίθετο. Με «διαβούλευση», «διαφάνεια» και «αξιοκρατία» συνεχίζεται η αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων και η καρατόμηση όσων κατακτήσεων και δικαιωμάτων έχουν απομείνει στους εργαζόμενους.
Αυτοί που για χρόνια δεν έλυσαν το θέμα της ανεργίας, του βιοτικού επιπέδου, του ασφαλιστικού, της υγείας προσπαθούν να εμφανισθούν ως δρώντες εξ ανάγκης λόγω της κρίσης! Βρήκαν άλλοθι. Η Ελλάδα απειλείται… με πτώχευση! Μπορούμε να γλιτώσουμε μόνο αν συνεισφέρουμε όλοι, αν πάψουν οι εργαζόμενοι να έχουν «αναχρονιστικά» αιτήματα όπως μόνιμη και σταθερή δουλειά, δουλειά για όλους, αν αποδεχτούν να αμείβονται με λιγότερα, να πληρώνουν περισσότερους φόρους, να βγαίνουν στην σύνταξη λίγο πριν την «αναχώρηση», να μειώσουν τις απαιτήσεις για κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία κλπ). Μ’ όλα αυτά θα συγκεντρωθεί κεφάλαιο στις επιχειρήσεις, θα αρχίσουν τις «επενδύσεις», θα προσλάβουν προσωπικό, θα ξεπεράσουμε την κρίση!
Το παραμύθι είναι γνωστό. Όταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) «έτρεχε» τα προηγούμενα χρόνια με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, όταν σημείωναν ρεκόρ τα κέρδη των επιχειρηματιών, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν είχαν βελτίωση στη ζωή τους, αλλά είχαν απώλειες κατακτήσεων και δικαιωμάτων, που επιδείνωνε την θέση τους. Και τότε τους μιλούσαν για υπομονή! Για το καλό της οικονομίας, της ανάπτυξης!
Προφανώς νομίζουν ότι απευθύνονται σε νοητικά υστερούντες, που δεν καταλαβαίνουν, το ομολογουμένως, καλοστημένο παιχνίδι τους.
Σε τοπικό επίπεδο αυτοί που για χρόνια δεν μπορούν να λύσουν το κυκλοφοριακό, να καθαρίσουν την πόλη, να δημιουργήσουν τις αναγκαίες υποδομές, να εξασφαλίσουν τις πλατείες μας, προχωρούν σε συσκέψεις, επαφές με τα υπουργεία. Ξανασύνταξαν τον κατάλογο έργων που ΘΑ διεκδικήσουν ενωμένοι, θα κάνουν μέτωπο! Η ίδια «σούπα» που ζεστενόμενη και ξαναστενόμενη, δεν έχασε μόνο την όποια οσμή είχε, αλλά αρχίζει να γίνεται αποκρουστική και στην εμφάνισή της.
Με την πολιτική που εφαρμόζεται, εκτός των άλλων, μειώνεται και η χρηματοδότηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Τα αιτήματα για υποδομές και λειτουργίες προς όφελος των πατρινών οδηγούνται στις καλένδες. Ο Πατραϊκός λαός θα «τρώει» εικονική πραγματικότητα, επικοινωνιακά τεχνάσματα που θα μετατρέπουν το μαύρο σε άσπρο.
Όσο κι αν προσπαθούν να κρύψουν τα αντιλαϊκά τους σχέδια η πραγματικότητα είναι πεισματάρικη, δεν αφήνει περιθώρια, θα αποκαλυφθούν, ακόμη και σ’ αυτούς που ακόμα έχουν αυταπάτες. Την στιγμή που μιλούν για κρίση και καλούν τον ελληνικό λαό να κατεβάσει τις προσδοκίες του, τις απαιτήσεις του για ένα καλύτερο αύριο, πακτωλός χρημάτων ρέει στην πλουτοκρατία, πρόκειται για κρατικά κονδύλια, για λεφτά του ελληνικού λαού. 28 δισ. ευρώ στις ελληνικών συμφερόντων τράπεζες, 7,2 δισ. ευρώ μέσω του επενδυτικού νόμου, 6 δις. μέσω των περίφημων «συμπράξεων» του Δημοσίου με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Επιχειρηματικά δάνεια ύψους 3,2 δισ. ευρώ με κρατική εγγύηση, 3,2 δισ. για την ενίσχυση των μικρομεσαίων, 1,3 δις. ευρώ προς διάφορες επιχειρήσεις με το πρόγραμμα «επιχειρηματικότητα και ανταγωνιστικότητα». Βλέποντας το «φαγοπότι» τους καταλαβαίνει ο κάθε καλής θέλησης εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος γιατί δεν βρίσκουν ελάχιστα εκατομμύρια για να φτιαχτεί το νοσοκομείο του «Αγ. Ανδρέα», η λειτουργία της Μονάδας Φυσικής Αποκατάστασης στο Ρίο, οι πολιτιστικές υποδομές στην Πάτρα, η υλοποίηση του σχεδίου πόλης κλπ. Γιατί δεν βλέπουν άσπρη μέρα τα λαϊκά στρώματα.
Τα ιδεολογήματα περί «θωρακισμένης οικονομίας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης» καταρρέουν. Το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να πληρώσει. Η μείωση των ελλειμμάτων χωρίς να πειράξουν «τρίχα» από το κεφάλαιο σημαίνει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούν θα έχουν διάρκεια και θα είναι μόνιμα. Προωθούν το μοντέλο της πράσινης ανάπτυξης, μέσω του οποίου θα ζητηθούν νέες θυσίες από τους εργαζόμενους, για να δοθούν επιπλέον κίνητρα στους «πράσινους» ομίλους, που πριν ήσαν «μαύροι». Χοντρό δούλεμα.
Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Την στιγμή που έχουμε επανάσταση στην επιστήμη και την τεχνική και θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού μας, έχουμε ακριβώς το αντίθετο. Αυτοί που παράγουν τον πλούτο στη χώρα μας με τα χέρια τους, με το νου τους, χρόνο με το χρόνο χάνουν κατακτήσεις και δικαιώματα περιθωριοποιούνται.
Ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος είναι και άφθονος και ικανός να καλύψει ολόπλευρα όλες τις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών τάξεων.
Εμπόδιο σ’ αυτό δεν είναι ούτε τα εμφανιζόμενα ελλείμματα – αν και σε κάθε περίπτωση είναι αποτέλεσμα των κρατικών ενισχύσεων στην πλουτοκρατία. Ούτε βέβαια αποτέλεσμα της «αδιαφάνειας», της «κακοδιαχείρισης» (που είναι δημιουργήματα δικά τους) και άλλων αντίστοιχων εφευρημάτων. Το εμπόδιο και η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται μέσα στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.
Μπροστά στους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, την νεολαία ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας είναι αυτός που διανύουμε ο δρόμος της οπισθοδρόμησης και της παρακμής, του εκφυλισμού, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. Για να τον περπατήσεις δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, μπορείς να κάθεσαι και να κλαις την μοίρα σου, να περιμένεις…
Στην δεύτερη περίπτωση ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, ο μόνος όμως που θα δώσει αποτελέσματα προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, που θα ικανοποιήσει τις υλικές και πολιτιστικές ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας και τα υπερώριμα αιτήματα υποδομών και λειτουργίας της πόλης μας. Αντιμετωπίζει την πηγή της κρίσης. Αυτό προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της λαϊκής οικονομίας, τον εργατικό λαϊκό έλεγχο και την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, την πλήρη αξιοποίηση του παραγωγικού δυναμικού της.
Αυτά τα στοιχεία θα διαθέτει ένα καθεστώς λαϊκής οικονομίας για το οποίο θα αγωνιστούν όχι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά ένα μεγάλο κοινωνικό – πολιτικό μέτωπο που θα εκφράζει τις δυνάμεις της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων της πόλης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς.
Σ’ αυτή την πορεία μπορούμε να αξιοποιήσουμε την εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα, εκεί που έγιναν πράξη δικαιώματα όπως είναι η μόνιμη και σταθερή εργασία σ’ όλους όσους έχουν δυνατότητα να εργασθούν, η δωρεάν Παιδεία -Υγεία, η λαϊκή κατοικία, ο αθλητισμός, η πρόσβαση σε πολιτιστικά αγαθά από το σύνολο των εργαζομένων.
Η εγκατάσταση της Λαϊκής Εξουσίας δεν θα γίνει άκοπα, δεν θα γίνει επειδή το θέλουν κάποιοι, θα γίνει όταν πεισθεί η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων για την αναγκαιότητά της, θα γίνει μέσα από ταξικές συγκρούσεις. Ξεκινούμε σήμερα με την δημιουργία ισχυρού λαϊκού κινήματος, που θα υπερασπίζεται τις ελάχιστες κατακτήσεις που απέμειναν, που θα διεκδικεί τα δίκια του. Άμεσα συσπειρώνεται στα συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ, μακριά από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ που έχουν μετατραπεί σε ρόλο «Εφιάλτη» για την εργατική τάξη. Σ’ όλα τα μέτωπα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση συγκρούεται με τις δυνάμεις που υπηρετούν το σύστημα. Ανοίγει δρόμους, για την άλλη ανάπτυξη, την άλλη πολιτική λύση.
Ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα μπορεί ενδεχομένως να υποχρεώσει την κυβέρνηση να κάνει πίσω από την αντιλαϊκή πολιτική της σε κάποια ζητήματα.
Ο λαός δεν πρέπει να κάνει καμιά θυσία για την πλουτοκρατία, αλλά να αυξήσει τα αιτήματά και τις διεκδικήσεις του.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που ανοίγεται ελπιδοφόρα μπροστά στα λαϊκά στρώματα. Αν δεν το ακολουθήσει θα χάσει τα πάντα. Ο λαός έχει την δύναμη να τους κάνει να χάσουν τον ύπνο τους, να τους πάρει την εξουσία, να σαρώσει την σαπίλα του συστήματός τους. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι δυνατότητες ώστε ο ελληνικός, ο πατραϊκός λαός να ζει καλύτερα.
Ο «μονόδρομος» του καπιταλισμού αποδείχτηκε «φούσκα» για τα λαϊκά στρώματα. Ο «δρόμος» της Λαϊκής Εξουσίας, του σοσιαλισμού θα δώσει πλούσιους καρπούς, σ’ αυτούς που δημιουργούν τον πλούτο. Σ’ αυτούς που ανήκει. Στους εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ
11/01/2010
Υποβολή απάντησης