Χαιρετισμός Γιάννη Δημογιάννη στην εκδήλωση της Λαϊκής Συσπείρωσης

Δημογιάννης Γιάννης, Φιλόλογος, μεταπτυχιακός στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.)

Σε ετούτη την ιστορική στιγμή για την πόλη, νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση, γιατί μιλώ ενώπιον σας, στο κέντρο ενός γηπέδου που γεννά στην ψυχή μου, παιδικές μνήμες.

Πριν από 42 χρόνια – όταν ήρθαμε εσωτερικοί μετανάστες από την Κέρκυρα – εγκατασταθήκαμε με την οικογένειά μου, στη λαϊκή γειτονιά του Αγίου Διονυσίου.

Σαν επτάχρονο τότε αγόρι, αλλά και για αρκετά χρόνια αργότερα, το γυμναστήριο της ΕΑΠ ήταν κάτι σαν καταφύγιο και χώρος απόδρασης. Τότε, βέβαια, ήταν ανοικτό, όπως συνηθίζεται σε μια λαϊκή γειτονιά.

Και να που απόψε, στον ίδιο χώρο – στεγασμένο πια – ο Πατραϊκός λαός συγκεντρώνεται μαζικά και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Δημάρχου Κώστα Πελετίδη και του συνδυασμού της Λαϊκής συσπείρωσης. Γιατί, όπως πριν από τέσσερα χρόνια, οι πολίτες της πόλης μας αποφάσισαν να γυρίσουν σελίδα στο παρελθόν και να εμπιστευτούν τους αγώνες του Κ. Πελετίδη, έτσι και τώρα βρισκόμαστε και πάλι σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Πλην όμως από την παρουσία σας είμαι πεπεισμένος πως ο Πατραϊκός λαός διατρανώνει αποφασιστικά τη βούλησή του να συνεχιστεί η προσπάθεια, που μόλις άρχισε πριν τέσσερα μόλις χρόνια, χάρη στη βούληση και το σχεδιασμό του Δήμαρχού μας.

Οι ώρες, πέρα από κάθε αμφιβολία, αφορούν το μέλλον της Πάτρας και είναι στο χέρι όλων εμάς, αυτός ο αγώνας να συνεχιστεί και να δικαιωθεί προς όφελος της πόλης και των πολιτών της. Γι’ αυτό και σήμερα, όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι έχουν συνασπιστεί ολωσδιόλου τυχαία απέναντι στο συνδυασμό της Λαϊκής συσπείρωσης, ώστε να επιτευχθεί ο πρωταρχικός τους σκοπός: να μη συνεχίσει ο Δήμαρχος όσα οραματίστηκε για την πόλη μας.

Από αυτόν τον κοινό μας αγώνα, επομένως, δε θα μπορούσα να απουσιάσω ούτε και εγώ, σαν άνθρωπος με αναπηρία, που ήδη έχω διανύσει την προσωπική μου διαδρομή σε αυτόν τον τόπο και σ’ αυτή την κοινότητα. Σε ετούτη την πόλη, εξάλλου, εργάστηκα για 20 χρόνια σαν φιλόλογος, εδώ αγάπησα και πρόσφερα στα παιδιά μας, με όλες μου τις δυνάμεις, εδώ συμμετείχα ακόμη και σε πρωτοβουλίες για να εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, προς όφελος των προσφύγων και μεταναστών, που χρειάστηκαν με τη σειρά τους, τη δικιά μας συνδρομή. Χωρίς ούτε μία στιγμή να νιώσω πως η αναπηρία μου μπορεί να με εμποδίσει στην παραμικρή προσπάθεια προσφοράς και αλληλεγγύης.

Σαν άνθρωπος, λοιπόν, που η Ζωή το έφερε να νοσήσω εδώ και 30 περίπου χρόνια από σκλήρυνση κατά πλάκας, ποτέ δε σταμάτησα, ούτε να ονειρεύομαι, ούτε να διεκδικώ και να αγωνίζομαι για το δίκαιο. Για να το πω απλά, ποτέ δεν ένιωσα πως η αναπηρία μου είναι επαρκής αιτία, για να μπει φραγμός σε μία φυσιολογική ζωή. Εξάλλου, στον καθένα θα μπορούσαν να συμβούν παρόμοιες ανατροπές και κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πότε και πώς θα βρεθεί αντιμέτωπος με παρόμοιες δυσκολίες. Αρκεί, όταν συμβούν, να βρει τους τρόπους να συνεχίζει να ζει, να δημιουργεί και να προσφέρει. Με μία, όμως, σημαντική διαφορά.

Όταν κάποιος συνάνθρωπος με αναπηρία χρειαστεί να δώσει τον προσωπικό του αγώνα, χρειάζεται σίγουρα τη συμπαράσταση και την πρόνοια από την ίδια την κοινωνία, και πρωτίστως από την Πολιτεία και τους θεσμούς της, οι οποίοι οφείλουν επιτακτικά να του εξασφαλίσουν όλες τις απαραίτητες διευκολύνσεις και υποδομές, ώστε να ξεπεράσει τα όποια πιθανά εμπόδια, για να μη στερηθεί τελικά μία αξιοπρεπή διαβίωση.

Στην Πάτρα, όμως, δυστυχώς, όπως και εσείς πιθανότατα έχετε διαπιστώσει, η κατάσταση είναι απογοητευτική, για να μην πω δραματική, για τα άτομα με αναπηρίες – και αναφέρομαι αρχικά στο μείζον πρόβλημα της προσβασιμότητας. Γιατί, για να συνεχίσεις να ζεις σαν ανάπηρος μία φυσιολογική καθημερινότητα, χρειάζεται αρχικά να μη στερηθείς την πρόσβασή σου, σε όλα τα αγαθά που δίκαια απολαμβάνει ένας πολίτης και όχι, βέβαια, να βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με ανυπέρβλητα βουνά, που ορθώνονται όχι από την ίδια τη ζωή, αλλά από την αδιαφορία, τα στερεότυπα ή το ρατσισμό.

Θλίβομαι, λοιπόν, που το διαπιστώνω μπροστά σας, αλλά και εσείς θα έχετε παρατηρήσει πως ιδίως οι κινητικά ανάπηροι είναι σχεδόν εξόριστοι από την πόλη. Διότι, ενώ οι στατιστικές φανερώνουν πως οι ανάπηροι αποτελούν περίπου το 10% του ενεργού πληθυσμού μίας χώρας, άρα και μιας πόλης, εντούτοις αυτοί οι συμπολίτες εξακολουθούν να ζουν αποκλεισμένοι, επειδή σκοντάφτουν στην ανθρώπινη αδικία.

Και εδώ, έχω κάθε δικαίωμα να αναρωτηθώ και να ορθώσω τη φωνή και τη διαμαρτυρία μου απέναντι σε όσους φέρουν την ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση. Πόσους κινητικά ανάπηρους βλέπετε καθημερινά, γυρνώντας σε όλες τις μεριές της Πάτρας; Ακόμη και μέσα σε αυτόν το χώρο, μέχρι και εγώ νιώθω άβολα, που είμαι ο μόνος άνθρωπος που μετακινείται «με καροτσάκι»; Είναι μήπως επειδή δεν υπάρχουμε; Επειδή ενδεχομένως είμαστε ηττοπαθείς;… Κάθε άλλο, θα έλεγα. Εξάλλου, πάντοτε οι πάσης φύσεως ανάπηροι αποδεικνύουν διαρκώς τις δυνατότητες και προσδοκίες τους, αρκεί να μη βρίσκονται αντιμέτωποι με εμπόδια που ορθώνονται στη ζωή τους, με ευθύνη των άλλων, και πρωταρχικά των αρμοδίων και πόσο μάλλον των αρχόντων.

Κάπως έτσι, καταλήγω στο επίμαχο ερώτημα, που προβάλλει στη συνείδησή μου αδήριτο. Όλοι αυτοί που για δεκαετίες είχαν στα χέρια τους, τη δύναμη και την εξουσία, τι έκαναν, ώστε όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας να μην αποκλειστούν αδίκως από μία φυσιολογική καθημερινότητα; Ποια ήταν η πρόνοια και οι λύσεις που πρόσφεραν γι’ αυτό το ποσοστό του 10%. Τι έπραξαν; Ποιες λύσεις εξασφάλισαν, ώστε να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη πρόσβαση των κινητικά ανάπηρων συμπολιτών; Ποια ήταν σε τελική ανάλυση η μέριμνά τους για να εξασφαλίσουν πεζοδρόμια φιλικά και προσβάσιμα σε όσους συνανθρώπους το έχουν ανάγκη; Και, υπ’ αυτή την έννοια, πώς δικαιούνται οι προηγούμενοι «άρχοντες» τώρα να μέμφονται προσωπικά το Δήμαρχο Κώστα Πελετίδη για τη δικιά τους ευθύνη και την αβλεψία τόσων χρόνων;

Για όλους τους λόγους αποφάσισα και εγώ, σαν άνθρωπος με αναπηρία, να αναλάβω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί και να συστρατευτώ με όλες μου τις δυνάμεις, στον κοινό αγώνα του Κώστα Πελετίδη και της Λαϊκής συσπείρωσης. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο, που ο Δήμαρχός επέλεξε για λόγους συμβολικούς να μου δοθεί σε αυτό τον κρίσιμο αγώνα η δυνατότητα και συνάμα το προνόμιο να μιλήσω ενώπιον σας για τα προβλήματα της κοινότητας στην οποία ανήκω.

Ο λόγος είναι ξεκάθαρος και είμαι προσωπικά απόλυτα πεπεισμένος για τις προθέσεις και το σχεδιασμό, που έχει εκπονηθεί σχετικά με τα ιδιαίτερα προβλήματα, που αντιμετωπίζουμε. Γιατί, όπως αυτός ο Δήμαρχος απέδειξε με χειροπιαστά έργα πως έχει τη βούληση αλλά και τις λύσεις, προκειμένου να αναμορφώσει το πρόσωπο της πόλης, το ίδιο ακριβώς πιστεύω αταλάντευτα ότι θα πράξει, ώστε τελικά η Πάτρα να μεταμορφωθεί σε πόλη πρότυπο, απόλυτα προσβάσιμη σε όλους τους πολίτες της και ιδίως σε όσους το χρειάζονται περισσότερο.

Αυτήν, λοιπόν, την ευκαιρία σας προτρέπω – για λογαριασμό της αναπηρικής κοινότητας – να εξασφαλίσετε στην πόλη μας. Να συσπειρωθούμε δηλαδή, προκειμένου να εξασφαλίσουμε για λογαριασμό των επερχόμενων γενιών, το προνόμιο και ταυτόχρονα το ύψιστο δικαίωμα, όλοι οι συνάνθρωποί μας, χωρίς την παραμικρή διάκριση, να απολαμβάνουν μία απόλυτα φυσιολογική, αξιοπρεπή και ισότιμη διαβίωση.

Σε αυτόν τον αγώνα, δεσμεύομαι με όλες τις δυνάμεις και τις ευθύνες που μου αναλογούν πως πρώτα εγώ θα συνεχίσω την προσπάθεια, μέχρι την τελική δικαίωση. Και είμαι σίγουρα πεπεισμένος πως, χάρη στην ευαισθησία που για χρόνια πολλά επέδειξε ο γιατρός Κώστας Πελετίδης προς τους πάσχοντες συμπολίτες, η Πάτρα θα μετατραπεί τελικά σε πρότυπο προσβάσιμης και ανθρώπινης πόλης. Σε πόλη που θα προσφέρει σε όλους τους πολίτες της αδιακρίτως, την αυτονόητη δυνατότητα να απολαμβάνουν όλα όσα δικαιούνται και στερήθηκαν τόσα χρόνια αδίκως.